مروارید های پر دردسر

عسل گلاب مامانی بالاخره دندوناش دراومد.

حدس مامانی درست بود واون تاول سفید روی لثه کوچولوت نشونه وجود یه مروارید بود.

بمیرم که اینقده اذیت شدی .مامانی خیلی تب کردی تقریبا از شنبه صبح تا 3شنبه توهمش تبت بالا وپایین میشد.

روز دوشنبه که دیگه اوج تب ودرد دندونت بود .بعدازظهرش دیگه دلم کباب شد اینقده دست خودت رو میکردی دهنت وفشار میدادی .دستم رو شستم وکناردستم که نرمتره رو گذاشتم تو دهنت .آخه نه دندونگیرت رو میگرفتی نه هویج وحتی خیار که اینقده دوست داری رو.

دست مامان رو چنان گاز گرفتی که جای دندونای کوچولوت موند رو دستم .آره مامان جون دندونا! شما همزمان داشتی دوتا باهم 

در میآوردی

فدای مرواریدهای ریزت که اینقده اذیتت کردن دارو ندارم.

حسنا جان مامان باز همش چشم ودماغت رو میخارونی وهنوز کاملا سر حال نیومدی.

ولی مامان کارهای جدید یاد گرفتی مثل عکس وسطی تو قاب بالا که دماغت رو هی بالا وپایین میکشی...وعکس سمت راستی که از مامانی یاد گرفتی .آخه وقتی میخوای چیزی از روی زمین برداری ودهنت بذاری من این کارو میکنم وتو اونو میندازی وتند تند همین کار رو انجام میدی.

دست زدن رو یاد گرفتی والبته خیلی وقته که یاد گرفتی وبای بای میکنی.

خب دیگه اجازه نمیدی ادامه بدم فقط بگم که عاشقتم با تموم غصه هایی که این چند روزه برات خوردم.

عزیز دلم هیچوقت مریض نشو.